प्रसिद्ध ग्रीक गणितज्ञ पायथॅगोरस यांच्या बालपणाबद्दलची एक गोष्ट सांगतात.
त्यांचं बालपण अतिशय गरीबीत गेलं. ते अनाथ होते. पोट भरण्यासाठी त्यांना जंगलात जाऊन लाकडं गोळा करून आणून ती विकावी लागायची. याच मिळकतीवर त्यांचा उदरनिर्वाह चाले.
एकदा दिवसभर जंगलात लाकडं गोळा करून आणल्यानंतर ती विकण्यासाठी लागलेल्या रांगेत ते आपली पाळी येण्याची वाट पाहात उभे होते.
लाकडं खरेदी करण्यासाठी आलेले प्रसिद्ध ग्रीक तत्वज्ञानी डेमॉक्रेटीस यांचं या अनाथ मुलाकडे लक्ष गेलं. त्यानं अतिशय नेटकेपणानं लाकडाची मोळी बांधली होती. खरं तर त्या मोळीच्या नेटकेपणानंच त्यांचं लक्ष वेधून घेतलं होतं.
पायथॅगोरससमोर येऊन उभे रहात डेमॉक्रेटीस यांनी विचारलं, 'ही मोळी उलगडून तू पुन्हा अशीच बांधून दाखवशील का?'
'हो, दाखवतो,' पायथॅगोरस म्हणाला, 'मी स्वतः ही मोळी बांधलीय. पुन्हा एकदा नक्की बांधू शकतो.'
त्यानं मोळी उलगडून लाकडं वेगळी वेगळी पसरवली आणि पुन्हा अतिशय तन्मयतेनं एक एक लाकूड रचत मोळी बांधली. खाली सगळ्यात जाड लाकडं, त्यापेक्षा थोडी बारीक असलेली त्यानंतर, अधिक बारीक लाकडं वर या क्रमानं त्यानं मोळी रचली. आपलं काम तो अतिशय मन लावून करत होता.
काम करतानाचा त्याचा तल्लीनपणा पाहून डेमॉक्रेटीसनी त्याला विचारलं, 'शिक्षण घ्यायची इच्छा आहे का? शिकशील तू?'
त्या छोट्या मुलानं - पायथॅगोरसनं म्हटलं, 'हो, शिकेन मी.'
तो अनाथ मुलगा मग डेमॉक्रेटीससोबत निघाला.
मन लावून, मेहनतीनं त्यानं शिक्षण घेतलं.
पुढे हाच गरीब, अनाथ मुलगा प्रसिद्ध गणितज्ञ पायथॅगोरस बनला.
---
No comments:
Post a Comment