एकदा एक याचक युधिष्ठिराकडे आला. त्यावेळी युधिष्ठिर कामात गुंतला होता. वेळ नसल्याचं सांगून त्याने याचकाला दुसर्‍या दिवशी येण्याची विनंती केली. दुसर्‍या दिवशी आल्यावर त्याला जे हवं ते दिलं जाईल असं आश्वासनही युधिष्ठिरानं त्या याचकाला दिलं. याचक निघून गेला. भीम जवळच बसला होता. युधिष्ठिर आणि याचकामध्ये झालेलं बोलणं त्यानं ऐकलं. अशा रीतीनं याचकाला परत पाठवणं त्याला पटेना.
भीम उठून प्रवेशद्वारापाशी गेला. तेथील सेवकांना त्यानं मंगलवाद्ये वाजविण्याची आज्ञा दिली. प्रवेशद्वारापाशी अडकवलेली दुंदुभी उतरवून तो स्वतःही ती वाजवू लागला.
अचानक मंगलवाद्यांचा स्वर कानी पडताच युधिष्ठिर चक्रावला. त्यानं विचारणा केली, 'आज अचानक मंगलवाद्ये का वाजताहेत? काही विशेष आनंदाची बातमी आहे का?' भीमाने दिलेल्या आदेशानुसार मंगलवाद्ये वाजत आहेत हे एका सेवकाकडून त्याला समजलं.
धर्मराजानं मग भीमाला बोलावलं. मंगलवाद्ये वाजविण्याचं कारण त्याला विचारलं. भीम म्हणाला, 'दादा, आपण काळावर विजय मिळविलात, याहून महत्कार्य ते काय असणार?'
युधिष्ठिरानं आश्चर्यानं विचारलं, 'मी काळावर विजय मिळविला? कधी? कुठे? कसा? तुझं बोलणं माझ्या लक्षात येत नाहीय!'
भीम म्हणाला, 'आपण कधीही खोटं बोलत नाही हे अवघ्या जगाला माहीत आहे. दाराशी आलेल्या याचकाला आपण उद्या दान देण्याचं आश्वासन दिलं. याचा अर्थ आपण निदान उद्यापर्यंत तरी काळावर मात केलीय असा होत नाही का?'
भीमाचं बोलणं ऐकून युधिष्ठिराला आपली चूक उमगली. तो भीमाला म्हणाला, 'खरंय तुझं, सत्कर्म करणं कधीही टाळू नये. तू त्या याचकाला परत बोलावून आण.'
---
2 comments:
छान पोस्ट आहे.
धन्यवाद.
Post a Comment