गुरूविना कोण दाखविल वाट...

-संध्या पेडणेकर

एकदा एका गुराख्याला रानात सिंहाचा एक चुकार छावा मिळाला. तो खूप लहान होता आणि अगदी गोंडस दिसत होता. गुराख्याला तो इतका आवडला की तो त्याला घेऊन घरी आला. आपल्या शेळ्यांबरोबर त्यानं त्याचंही संगोपन करायचं असं ठरवलं.
हळूहळू सिंहाचा तो छावा मोठा झाला. त्याच्या जाणिवा जाग्या झाल्या, त्याला जेव्हा समज आली तेव्हा त्याच्या आसपास  शेळ्या-मेंढ्यांचाच  वावर होता. आपणही त्यांच्यापैकीच एक आहोत अशी त्याची समजूत झाली. त्यांच्या सगळ्या सवयी त्यानं आत्मसात केल्या. त्यांच्या घोळक्यात तो एकमेकांना खेटत चालायचा. बें-बें करत बोलायचा. इतकंच नव्हे तर शेळ्यांचा स्थायीभावही त्यानं उचलला - तोसुद्धा घाबरट बनला. कुठे काही खुट्ट झालं की कळपासोबत तोही भेदरून जायचा.
एके दिवशी एका सिंहानं या कळपावर हल्ला केला. कळप सैरावैरा धावू लागला. हल्ला करणारा सिंह मात्र अवाक् होऊन उभा राहिला. शेळ्या-मेंढ्यांच्या त्या कळपासोबत एक सिंहही जीव मुठीत घेऊन धावतोय यावर त्याचा क्षणभर विश्वासच बसेना. आपल्याला शिकार करायचीय हे तो विसरून गेला. झडप टाकून शेळ्यांबरोबर धावणार्‍या सिंहाला त्यानं पकडलं. बकर्‍यांसारखाच गायावाया करत कळपातला सिंह जंगलातल्या सिंहाला म्हणाला, 'जाऊ दे रे मला, माझे सगळे साथीदार चाललेयत...'
सिंहानं त्याच्या मानेवरची पकड आणखी आवळली. म्हणाला, 'अरे नालायका, हे तुझे साथीदार आहेत का रे?' पण  भीतीमुळे प्राण कंठाशी आलेला कळपातील सिंह काहीही ऐकण्याच्या मनःस्थितीत नव्हता. जीव वाचवून धूम ठोकण्याची त्याला अगदी घाई झाली होती. प्रयत्नांची पराकाष्ठा करून जंगलातल्या सिंहानं कळपातल्या  अवाढव्य वाढलेल्या त्या सिंहाचं धूड खेचत नदीकाठावर आणलं. नदीच्या पाण्यात त्यानं त्याला  दोघांमधलं साम्य दाखवलं.

http://www.google.co.in/imgres?q=free+downloadable+roaring+lion&hl=en&biw=1600&bih=742&tbm=isch&tbnid=Gk23NTJnc3TtaM:&imgrefurl=http://leadershipfreak.wordpress.com/category/v

alues-mission-vision/&docid=FuGy-IG1lQqxpM&imgurl=http://leadershipfreak.files.wordpress.com/2011/10/roaring-lion.jpg%253Fw%253D450%2526h%253D297&w=450&h=297&ei=zlE2T6KE

J6Wl4gSHo_SaDA&zoom=1

क्षणभर कळपातला सिंह गोंधळला. पण आपलं खरं स्वरूप ओळखायला त्याला वेळ लागला नाही. आपणही सिंहच आहोत याची त्याला जाणीव झाली. आपण शेळी नाही न् मेंढीही नाही याबद्दल खात्री पटायला मग फारसा वेळ लागला नाही. ज्या क्षणी आपणही सिंह आहोत याची त्याला जाणीव झाली त्या क्षणी त्याच्या तोंडून अशी डरकाळी फुटली की आसपासचे सारे डोंगर आणि झाडे दणाणली. त्याची डरकाळी ऐकून जंगलातल्या सिंहाच्या तोंडूनही आश्चर्योद्गार निघाला - 'बापरे!' जागा झालेला सिंह त्याला म्हणाला, 'जन्मल्यापासून डरकाळी फोडली नव्हती. आपण मला जागं केलीत ही आपली मोठी कृपा.'