रामानुजाचार्यांना त्यांच्या गुरुंनी अष्टाक्षरी मंत्राचा उपदेश दिला आणि सांगितलं, वत्सा, हा कल्याणकारी मंत्र ज्याच्या कानावर पडेल त्याची सारी पापं नष्ट होतात. तयाला मोक्षप्राप्ती होते. म्हणूनच हा मंत्र अतिशय गुप्त राखला जातो. तू सुद्धा हा मंत्र कुणा अनधिकारी व्यक्तीच्या कानांवर जाणार नाही याबद्दल खबरदारी घे.
गुरुंचं बोलणं ऐकून रामानुज पेचात अडकले.
त्यांना वाटलं, हा मंत्र एवढा प्रभावशाली आहे तर तो गुप्त का ठेवायचा? हा तर प्रत्योक प्राणीमात्राला ऐकवायला हवा. त्यामुळे सगळ्यांच्या दुःखाचं हरण होईल. आणि सगळ्यांचीच पापं नष्ट होतील.
हा विचार मनात आला आणि लगेच त्यांना गुरुजींनी दिलेली ताकीदही आठवली. गुरुच्या आज्ञेचं उल्लंघन करणं म्हणजे महत्पापच.
या द्विधा मनःस्थितीमुळे त्यांना रात्रभर झोप आली नाही.
एका बाजूला संपूर्ण जगाचा उद्धार करण्याची संधी होती आणि दुसर्‍या बाजूला गुरुंची आज्ञा मोडण्याचं पातक होतं.
शेवटी त्यांनी निर्णय घेतला. ब्रह्म मुहूर्तावर ते उठले आणि आश्रमाच्या छतावर चढले. संपूर्ण शक्ती आपल्या आवाजात ओतून त्यांनी अष्टाक्षरी मंत्राचा जप सुरू केला.
छतावर चढून मंत्रजाप करणार्‍या रामानुजांना पाहाण्यास तिथे खूप गर्दी लोटली.
थोड्याच वेळात गुरुही तिथे येऊन पोहोचले.
रामानुजाला त्यांनी खाली उतरण्यास सांगितलं. रामानुज खाली आले.
गुरुंनी त्यांना विचारलं, 'तू काय करतोयस हे तुला कळतंय का?'
रामानुजंनी विनम्रपणानं सांगितलं, 'गुरुदेव, क्षमा असावी. आपल्या आज्ञेचं उल्लंघन करण्याचं पाप मी केलंय. हे पाप केल्यानं मी नरकात जाणार हे ही मला ठाऊक आहे. पण याबद्दल मला वाईट अजिबात वाटत नाहीय. ज्या ज्या लोकांच्या कानांवर हा मंत्र पडला त्या सगळ्यांनाच आता मोक्ष मिळेल.' रामानुजांनी दिलेली प्रांजळ कबूली ऐकून रागावलेल्या गुरुजींचं मन थंडावलं. त्यांच्या डोळ्यांत आनंदाश्रु दाटले.
रामानुजाला छातीशी कवटाळत ते म्हणाले, 'तूच माझा खरा शिष्य आहेस. ज्याला संपूर्ण ् प्राणीमात्रांच्या कल्याणाची चिंता वाटते, तोच खरा धार्मिक.'
---
No comments:
Post a Comment