पॅरिसमधील एका बागेत सुंदर शुभ्र घोड्यावर बसलेल्या नेपोलियनचा पुतळा होता.
त्या बागेजवळच्या परिसरातील एका घरात एक पिता-पुत्र रहात असत.
ते नियमानं रोज त्या बागेत फेरफटका मारण्यासाठी येत.
बागेत आले की नेपोलियनच्या पुतळ्यासमोर बाप-लेक दोघांचीही पावले थबकत.
बाप-लेक दोघेही पुतळ्याकडे पाहात काही वेळ घालवत. मग घराकडे परतत.
बापाला वाटे, नेपोलियनच्या उमद्या व्यक्तीमत्वाचा प्रभाव आपल्या मुलावर पडला तर उत्तमच आहे.
होता होता एके दिवशी त्यांची पॅरिसहून दुसऱ्या शहरात बदली झाली.
त्याला आणि मुलाला दोघांनाही या गोष्टीचं फार वाईट वाटलं की आता आपल्याला रोज रोज नेपोलियनला पाहाता येणार नाही.
निघण्याआधी एकदा शेवटचं म्हणून नेपोलियनच्या त्या पुतळ्याचं दर्शन घ्यायला दोघे आले.
बराच वेळ टक लावून पाहात राहिले.
मग मुलगा भारावलेल्या आवाजात म्हणाला, किती सुंदर पुतळा आहे हा बाबा, नेपोलियन खरंच खूप उमदा होता. पहायला हवं होतं त्याला जिवंतपणी. पण बाबा, हा त्याच्या पाठीवर बसलेला इसम कोण?!
:-)
No comments:
Post a Comment